12-اسفند-1399, 00:26
(11-اسفند-1399, 08:58)حسین بن علی نوشته: استاد شهیدی اشاره کرده اند که آقای سیستانی کراهت را ظاهر در حرمت دانسته اند به شاهد اینکه اولا در روایتی آمده است: «لم یکن علیا یکره الحلال» و ثانیا کراهت در اصطلاح رائج اهل سنت به معنای حرمتی است که شاهدی از قرآن نداشته باشد.سلام این کلام صرفا ثابت میکنه که مراد متکلم از عبارت انا نکره، حرمت است. ولی ثابت نمیکند که مستعمل فیه نیز همان حرمت است. شاید مستعمل فیه همان کراهت و اشمئزاز باشد لکن به تناسبات مقام و شواهدی مثل عدم احتمال کراهت و استحباب در آن مورد خاص؛ وجوب وتحریم تفهیم بشود.
استاد روایت را صرف استعمال دانسته و ادعا دوم را بدون شاهد دانسته و نپذیرفتند اما به نظر بتوان شاهدی برآن یافت
قال ابن وهب: قال لي مالك: لم يكن من فتيا المسلمين أن يقولوا: هذا حرام و هذا حلال، و لكن يقولون: إنّا نكره هذا، و لم أكن لأصنع هذا، فكان الناس يطيعون ذلك، و يرضون به. و معنى هذا أنّ التحريم و التحليل إنما هو اللّه كما تقدم بيانه، فليس لأحد أن يصرّح بهذا في عين من الأعيان، إلا أن يكون الباري يخبر بذلك عنه، و ما يؤدى إليه الاجتهاد في أنه حرام يقول: إنى أكره كذا، و كذلك كان مالك يفعل، اقتداء بمن تقدّم من أهل الفتوى.[1]
[1] احكام القرآن، ج3، ص: 1183