13-خرداد-1401, 12:31
(آخرین تغییر در ارسال: 13-خرداد-1401, 12:32 توسط مسعود عطار منش.)
در کتابهایی همچون تهذیب شیخ طوسی، ایشان شهادت می دهد به این که روایت را از کتاب کسی نقل می کند که نامش را در صدر سند قرار داده است و به عقیده ما طریقیکه ایشان در مشیخه به کتاب آن شخص ذکر می کند طرق عام بوده و هیچ تاثیری در اعتبار نسخه ندارد بلکه نفس شهادت شیخ است که اعتبار نسخه کتاب را اثبات می کند.
سابقا این مطلب را بعنوان یک قاعده کلی در مواضع دیگر نیاز پیاده می کردیم ولی به نظر می رسد این قاعده کلیت ندارد و در کتب دیگری همچون کافی قابل تطبیق نیست.
توضیح مطلب آن است که ما احیانا می توانیم با استفاده روش های منبع یابی کتابهایی را که منبع کافی محسوب می شوند و مرحوم کلینی روایات کافی را از آن کتابها نقل نموده پیدا کنیم.
حال بحث بر سر آن است که آیا می توان گفت در اسناد کافی آن بخشی از سند که طریق به کتاب منبع است نیازمند بررسی نیست؟
پاسخ منفی است چون مرحوم کلینی شهادت روشنی نسبت به اخذ از کتاب نداده لذا ممکن است اعتمادش به نسخه کتاب، بواسطه همان طریقی باشد که در کتاب ذکر شده، لذا نمی توان گفت طریق نیازمند بررسی نیست بر خلاف شیخ طوسی که شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه طرقی که در مشیخه ذکر کرده دخالتی در اعتماد شیخ ندارد به نسخه کتاب نداشته است.
درس خارج فقه جلسه 12 مورخ 3 آبان 1400
سابقا این مطلب را بعنوان یک قاعده کلی در مواضع دیگر نیاز پیاده می کردیم ولی به نظر می رسد این قاعده کلیت ندارد و در کتب دیگری همچون کافی قابل تطبیق نیست.
توضیح مطلب آن است که ما احیانا می توانیم با استفاده روش های منبع یابی کتابهایی را که منبع کافی محسوب می شوند و مرحوم کلینی روایات کافی را از آن کتابها نقل نموده پیدا کنیم.
حال بحث بر سر آن است که آیا می توان گفت در اسناد کافی آن بخشی از سند که طریق به کتاب منبع است نیازمند بررسی نیست؟
پاسخ منفی است چون مرحوم کلینی شهادت روشنی نسبت به اخذ از کتاب نداده لذا ممکن است اعتمادش به نسخه کتاب، بواسطه همان طریقی باشد که در کتاب ذکر شده، لذا نمی توان گفت طریق نیازمند بررسی نیست بر خلاف شیخ طوسی که شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه طرقی که در مشیخه ذکر کرده دخالتی در اعتماد شیخ ندارد به نسخه کتاب نداشته است.
درس خارج فقه جلسه 12 مورخ 3 آبان 1400
