21-اسفند-1397, 11:23
(14-اسفند-1397, 20:33)خیشه نوشته: جواب اولا شما این است که شاید در بعضی موارد این دو مورد با هم اجتماع داشته باشند. اما در بعضی موارد از همدیگر متمایز هستند. مثلا اگر مولی در مقام بیان باشد اما یک قیدی را بیان نکرد و آن قید مغفول عنه نیست، نمیتوان بر گردن مولی گذاشت که در غرضش دخیل نیست. زیرا ممکن است شارع در مقام بیان باشد ولی چون عرف خودشان این مطلب را میدانند، ایکال به عرف کرده باشد. بر خلاف مورد اول که صرف در مقام بیان بودن کفایت میکند.در فرض شما اگر عرف می داند آن قید لازم است هیچ یک از اطلاق مقامی ها جاری نیست و اگر در عین التفات و عدم غفلت شک دارد لازم است یا نه اطلاق مقام به نحو اول جاریست و به نحو دوم جاری نیست ولی این نقضی به عرض بنده نیست چون عرض بنده این نیست که این دو همه چا با هم مجتمع اند بلکه می گویم عام و خاص مطلق اند یعنی اگر خواستیم اطلاق مقامی به نجو دوم را جاری کنیم بدون اطلاق مقامی به نحو اول نمیشود یعنی نحو دوم مصداقی از نحو اول است لذا شما برای رد عرض بنده باید مثالی بزنید که اطلاق مقامی به نحو دوم جاری شود ولی به نحو اول جاری نشود و من هنا یظهر مثال شما بر عکس آن چیزی است که برای رد عرض بنده لازم دارید چون در مثال شما اطلاق مقامی به نحو اول تصویر میشود ولی به نحو دوم تصویر نمیشود و در عام خاص مطلق هم همین است .
