16-اسفند-1400, 22:38
(آخرین تغییر در ارسال: 16-اسفند-1400, 22:39 توسط سید محمد احمدی.)
واقعا فرمایشات جنابعالی عجیبه!
شما دو دسته روایت/گزارش تاریخی مطرح کردید که یک دسته اش (که تحت عنوان مستندات دیگر اومده) هیچ ربطی به مانحن فیه نداره و مربوط به اقرار گرفتن تحت فشاره و در اون ذکر نشده که نحوه حمل برداشتن اون زن چی بوده.
دسته دوم (روایات زنای اکراهی) مربوط به مقامه که در اون ها هم هیچ قرینه ای بر وقوع نکاح معاطاتی نیست بلکه قرائنی بر خلاف وجود داره. تنها نقل کافی که در اون عبارت (تزویج و رب الکعبه) اومده ممکنه قابل استدلال باشه که اون هم در تعارض با نقل های دیگه است و حجیتی نداره چه فقهاً و چه ـ به اصطلاح ـ تاریخیاً.
اما قرائن خلاف ـ علی العجالة ـ از این قرارند:
1) خود زن کار خودش را فجور تلقی کرده.
2) در نقل های متعدد به جز کافی ارتفاع حد به اکراهی یا اضطراری بودن عمل تعلیل شده.
3) در برخی نقل ها زن، شوهر دار معرفی شده.
4) زن تا زمانی که خودش رو در سرحد مرگ ندیده، تن به عمل مذکور نداده.
به علاوه، چون قضیه مزبور، خارجیه است اطلاقی نسبت به خصوصیات غیر مذکور در روایات مورد بحث شکل نمیگیره تا بشه بهش تمسک کرد.
اما اینگه گفتید (لیس) دالِ بر نفی حاله، مضافا بر اینکه حرف درستی ممکنه نباشه، کاملا به بحث ما نامربوطه چون عبارتِ دالِ بر شوهر دار بودن زن اینه: (و کانت ذات بعل) و صیغه ماضیه.
و اما تمسک به (میاه العرب): مضاف بر اینکه نص همه روایات مورد بحث غلبه عطش و حصول اضطرار برای اون زن هست و لذا حتی احتمال وجود آب هم قابل ذکر نیست و گفتنش عجیبه، باید گفت مراد، چاه ها یا نهر هایی است که به منطقه اطرافش (ماء) گفته میشده و الزاما نمیشه گفت که برای صحت اطلاق (ماء) باید در اون چاه یا نهر، بالفعل آب باشه کما یظهر بملاحظة موارد الاستعمال.
و اما اینکه عمر گفته (تجرحی الشهود) خب این توهم عمر بوده که گفته ی زن رو به عنوان جرح شهود تلقی کرده نه اینکه زن خودش صراحتاً شهود رو تکذیب کرده باشه. بلکه خودش اولاً اعتراف به زنا کرده و بعد هم در مقام توجیه مساله اضطرار رو طرح کرده و هیچ کجا گزارش تکذیب شهود نقل نشده. خلاصه اینکه تمسک به گفته عمر از غرایبه!!
از همه اینها گذشته حتی قائلان به نکاح معاطاتی هم قبول نمیکنند که نکاح و معاطات با وطی حاصل بشه و گفتن این حرفها در واقع به جز تجویز زنا هیچ معنای محصل دیگه ای نداره و العیاذ بالله.
شما دو دسته روایت/گزارش تاریخی مطرح کردید که یک دسته اش (که تحت عنوان مستندات دیگر اومده) هیچ ربطی به مانحن فیه نداره و مربوط به اقرار گرفتن تحت فشاره و در اون ذکر نشده که نحوه حمل برداشتن اون زن چی بوده.
دسته دوم (روایات زنای اکراهی) مربوط به مقامه که در اون ها هم هیچ قرینه ای بر وقوع نکاح معاطاتی نیست بلکه قرائنی بر خلاف وجود داره. تنها نقل کافی که در اون عبارت (تزویج و رب الکعبه) اومده ممکنه قابل استدلال باشه که اون هم در تعارض با نقل های دیگه است و حجیتی نداره چه فقهاً و چه ـ به اصطلاح ـ تاریخیاً.
اما قرائن خلاف ـ علی العجالة ـ از این قرارند:
1) خود زن کار خودش را فجور تلقی کرده.
2) در نقل های متعدد به جز کافی ارتفاع حد به اکراهی یا اضطراری بودن عمل تعلیل شده.
3) در برخی نقل ها زن، شوهر دار معرفی شده.
4) زن تا زمانی که خودش رو در سرحد مرگ ندیده، تن به عمل مذکور نداده.
به علاوه، چون قضیه مزبور، خارجیه است اطلاقی نسبت به خصوصیات غیر مذکور در روایات مورد بحث شکل نمیگیره تا بشه بهش تمسک کرد.
اما اینگه گفتید (لیس) دالِ بر نفی حاله، مضافا بر اینکه حرف درستی ممکنه نباشه، کاملا به بحث ما نامربوطه چون عبارتِ دالِ بر شوهر دار بودن زن اینه: (و کانت ذات بعل) و صیغه ماضیه.
و اما تمسک به (میاه العرب): مضاف بر اینکه نص همه روایات مورد بحث غلبه عطش و حصول اضطرار برای اون زن هست و لذا حتی احتمال وجود آب هم قابل ذکر نیست و گفتنش عجیبه، باید گفت مراد، چاه ها یا نهر هایی است که به منطقه اطرافش (ماء) گفته میشده و الزاما نمیشه گفت که برای صحت اطلاق (ماء) باید در اون چاه یا نهر، بالفعل آب باشه کما یظهر بملاحظة موارد الاستعمال.
و اما اینکه عمر گفته (تجرحی الشهود) خب این توهم عمر بوده که گفته ی زن رو به عنوان جرح شهود تلقی کرده نه اینکه زن خودش صراحتاً شهود رو تکذیب کرده باشه. بلکه خودش اولاً اعتراف به زنا کرده و بعد هم در مقام توجیه مساله اضطرار رو طرح کرده و هیچ کجا گزارش تکذیب شهود نقل نشده. خلاصه اینکه تمسک به گفته عمر از غرایبه!!
از همه اینها گذشته حتی قائلان به نکاح معاطاتی هم قبول نمیکنند که نکاح و معاطات با وطی حاصل بشه و گفتن این حرفها در واقع به جز تجویز زنا هیچ معنای محصل دیگه ای نداره و العیاذ بالله.
