17-آذر-1393, 19:29
در مورد روایتی که نقل کرده اید اولا روایت ضعیف السند است.
مرحوم ابن قولویه روایت را از محمد بن عبدالله بن جعفر الحمیری که ثقه است از پدرش عبدالله بن جعفر الحمیری که او نیز ثقه است نقل می کند. از علی بن محمد بن سالم که هیچ گونه توثیقی ندارد (حتی مثل حضرت استاد شبیری نیز او را ثقه نمی دانند) از محمد بن خالد که او نیز توثیقی ندارد (حضرت استاد شبیری او را نیز ثقه نمی دانند) از عبدالله بن حماد البصری که او نیز توثیق ندارد (حضرت استاد شبیری او را نیز ثقه نمی دانند) از عبدالله بن عبدالرحمن الاصم که تضعیف صریح دارد و مرحوم نجاشی در مورد او می گوید ضعیف غال لیس بشیء از عبدالله بن مسکان از ابی بصیر نقل می کند.
ثانیا از ضعف سندی حدیث که بگذریم این معنایی که شما از روایت کرده اید قابل التزام نیست.
چرا که ما امامیه معتقدیم در حق پیامبر و امام علیه السلام حالتی پیش نمی آید که روح آن بزرگواران تحت تاثیر کامل جسم قرار بگیرد و به عبارت دیگر حالت از خود بیخود شدن و از دست دادن اختیار و ... برای ائمه علیهم السلام اتفاق نمی افتد بلکه روح آن بزرگواران تحت تاثیر جسم به این معنا نیست و لذا در خواب هم مانند زمان بیداری همه چیز را درک می کنند و ...
مرحوم ابن قولویه روایت را از محمد بن عبدالله بن جعفر الحمیری که ثقه است از پدرش عبدالله بن جعفر الحمیری که او نیز ثقه است نقل می کند. از علی بن محمد بن سالم که هیچ گونه توثیقی ندارد (حتی مثل حضرت استاد شبیری نیز او را ثقه نمی دانند) از محمد بن خالد که او نیز توثیقی ندارد (حضرت استاد شبیری او را نیز ثقه نمی دانند) از عبدالله بن حماد البصری که او نیز توثیق ندارد (حضرت استاد شبیری او را نیز ثقه نمی دانند) از عبدالله بن عبدالرحمن الاصم که تضعیف صریح دارد و مرحوم نجاشی در مورد او می گوید ضعیف غال لیس بشیء از عبدالله بن مسکان از ابی بصیر نقل می کند.
ثانیا از ضعف سندی حدیث که بگذریم این معنایی که شما از روایت کرده اید قابل التزام نیست.
چرا که ما امامیه معتقدیم در حق پیامبر و امام علیه السلام حالتی پیش نمی آید که روح آن بزرگواران تحت تاثیر کامل جسم قرار بگیرد و به عبارت دیگر حالت از خود بیخود شدن و از دست دادن اختیار و ... برای ائمه علیهم السلام اتفاق نمی افتد بلکه روح آن بزرگواران تحت تاثیر جسم به این معنا نیست و لذا در خواب هم مانند زمان بیداری همه چیز را درک می کنند و ...
