19-اسفند-1391, 12:29
اقای خویی میفرماید اگر صبی میتی را غسل وکفن کند اصاله الصحه در حق او جاری نمیشود تا بتوانیم به اعمالش اکتفا کنیم زیرا مدرک اصاله الصحه سیره است و سیره در مورد استنجاء یا تطهیر لباسش از نجاسات هست اما در مورد نماز میت چنین سیره ای نداریم. کجا بوده که صبی بر میتی نماز خوانده باشد و متشرعه به ان اکتفا کرده باشند؟موسوعه ایه الله خویی 8/290
اولا خود ایشان در اینکه فصل صبی ممیز در نماز جماعت ضرر نمیزند تصریح دارند که تا زمانی که علم به بطلان نماز او نداریم این فصل اشکال ندارد و نا خود اگاه اصاله الصحه را در حق او جاری کرده اند بدون اینکه در این باره سیره ای باشد چرا که در نماز جماعات هر چند ممیز فاصله میشود اما اینکه با عدم اطمینان به صحت نمازش باز متشرعه به ان اکتفا کنند معلوم نیست بلکه معلوم العدم است. موسوعه 17/191
ثانیا اگر متشرعه در نماز بر میت به نماز صبی اکتفا نمیکنند به نماز مردم عادی هم اکتفا نمیکنند بلکه حتما مقیدند که یک روحانی یا یک فرد متشخصی بر میتشان نماز بخواند
همانطور که در نماز جماعت هم اقتدا به هرکسی نمیکنندتا ما بخواهیم اصاله الصحه را از باب سیره متشرعه احراز کنیم.
ثالثا مدرک عمده اصاله الصحه سیره عقلا است خود ایشان در اصول این مطلب را به ما یاد داده اند (دراسات 4/321)و عقلا بین صبی و غیرصبی در این زمینه فرقی نمیگذارند انها در معاملات و رفتارهای انسانها فرقی بین بچه 14 ساله و 15ساله نمیبینند و انچه برایشان مهم است تمییز به معنای درک و توانایی انجام کارهاست . به عبارت دیگر در سیره عقلا چون تعبد نیست (لا اقل در این سیره که به ملاک حفظ نظام اجتماعی است )فرقی بین موارد ان نیست و لازم نیست با عدم قول به فصل بین استنجاء صبی و غسل میتش مطلب را درست کنیم که ایشان بفرمایند عهدتها علی مدعیها
به عبارت دیگر اگر هم متشرعه عقد مردم را حمل بر صحت میکنند نماز انها را صحیح میدانند پشت سر انها اقتدا میکنند به غسل میت و نماز میتشان اکتفا میکنند و... به خاطر همان سیره ای است که قبل از شرع در میان عقلا بوده و به عبارت دیگر این همان سیره عقلا است که متشرعه در عباداتشان هم پیاده کرده اند نه اینکه از امامشان گرفته باشند لذا در حقیقت این همان سیره عقلا است نه متشرعه به همین خاطر نیاز به امضا دارد و اقای خویی به درستی در مصباح به این مطلب اشاره کرده اند با اینکه سیره را از متدینین دانسته اند با این حال با عدم ردع شارع مطلب را تمام کرده اند.
لذا حق با مرحوم اقای حکیم است که عموم ادله اصاله الصحه را در حق صبی هم جاری دانسته اند.
اولا خود ایشان در اینکه فصل صبی ممیز در نماز جماعت ضرر نمیزند تصریح دارند که تا زمانی که علم به بطلان نماز او نداریم این فصل اشکال ندارد و نا خود اگاه اصاله الصحه را در حق او جاری کرده اند بدون اینکه در این باره سیره ای باشد چرا که در نماز جماعات هر چند ممیز فاصله میشود اما اینکه با عدم اطمینان به صحت نمازش باز متشرعه به ان اکتفا کنند معلوم نیست بلکه معلوم العدم است. موسوعه 17/191
ثانیا اگر متشرعه در نماز بر میت به نماز صبی اکتفا نمیکنند به نماز مردم عادی هم اکتفا نمیکنند بلکه حتما مقیدند که یک روحانی یا یک فرد متشخصی بر میتشان نماز بخواند
همانطور که در نماز جماعت هم اقتدا به هرکسی نمیکنندتا ما بخواهیم اصاله الصحه را از باب سیره متشرعه احراز کنیم.
ثالثا مدرک عمده اصاله الصحه سیره عقلا است خود ایشان در اصول این مطلب را به ما یاد داده اند (دراسات 4/321)و عقلا بین صبی و غیرصبی در این زمینه فرقی نمیگذارند انها در معاملات و رفتارهای انسانها فرقی بین بچه 14 ساله و 15ساله نمیبینند و انچه برایشان مهم است تمییز به معنای درک و توانایی انجام کارهاست . به عبارت دیگر در سیره عقلا چون تعبد نیست (لا اقل در این سیره که به ملاک حفظ نظام اجتماعی است )فرقی بین موارد ان نیست و لازم نیست با عدم قول به فصل بین استنجاء صبی و غسل میتش مطلب را درست کنیم که ایشان بفرمایند عهدتها علی مدعیها
به عبارت دیگر اگر هم متشرعه عقد مردم را حمل بر صحت میکنند نماز انها را صحیح میدانند پشت سر انها اقتدا میکنند به غسل میت و نماز میتشان اکتفا میکنند و... به خاطر همان سیره ای است که قبل از شرع در میان عقلا بوده و به عبارت دیگر این همان سیره عقلا است که متشرعه در عباداتشان هم پیاده کرده اند نه اینکه از امامشان گرفته باشند لذا در حقیقت این همان سیره عقلا است نه متشرعه به همین خاطر نیاز به امضا دارد و اقای خویی به درستی در مصباح به این مطلب اشاره کرده اند با اینکه سیره را از متدینین دانسته اند با این حال با عدم ردع شارع مطلب را تمام کرده اند.
لذا حق با مرحوم اقای حکیم است که عموم ادله اصاله الصحه را در حق صبی هم جاری دانسته اند.
