احتمال وجود قرینه ی حالیه، مانع تمسک به ظهور خطاب

[صدرا]

اولا صحیح بودن این کبری محل تامل است؛ بله بنا بر این که حجیت خطابات، از باب وثوق به مراد متکلم باشد، طبعا احتمال عقلائی وجود قرینه ی حالیه، مانع وثوق می شود اما ممکن است گفته شود که حجیت، دائر مدار وثوق نیست و اگر صدور امر از ناحیه ی مولی محرز است نمی توان به صرف شک در وجود قرینه ی حالیه ای که دال بر ترخیص بوده امر را کنار گذاشت.
به نظرتان اگر خداوند خطاب به بنده ای بگوید تو که فهمیدی رسول من به فلان کار امر کرده پس چرا ترکش کردی آیا آن عبد، می تواند عذر بیاورد که خدایا من احتمال می دادم که در فضایی که آن امر صادر شده، مردم وجود ترخیص را برداشت می کرده اند؟

مشکلی که احتمال قرینه متصله در خطاب ایجاد می‌کند این است که اساسا مانع انعقاد ظهور می‌شود. و این نکته ارتباطی ندارد که منشا یا شرط حجیت ظهورات، وثوق به مراد متکلم هست یا نه!

اما اینکه فرمودید خداوند می‌تواند به صرف صدور امر احتجاج کند به نظر ناتمام است چون صرف صدور امر موضوع حکم عقل به لزوم اطاعت نیست بلکه موضوع حکم عقل به اطاعت احراز(و لو تعبدی) امری است که ظاهر در وجوب باشد.