(9-اسفند-1400, 23:17)میرزا مرتضی نوشته: زن شوهر دار بوده ، چگونه قصد عقد موقت کرده !
(16-اسفند-1400, 22:38)سید محمد احمدی نوشته: 3) در برخی نقل ها زن، شوهر دار معرفی شده.
(16-اسفند-1400, 22:40)میرزا مرتضی نوشته: ۱- مسئله ذات بعل بودن حل نشد.
عبارت «کانت ذات بعل» فقط در برخی نقل ها آمده بود، در نقل مناقب ابن شهر آشوب این عبارت وجود ندارد.
علاوه بر اینکه طبق گفته «راغب» معنای «کانت ذات بعل» به زمان گذشته اشاره کرده است. یعنی در گذشته شوهر داشته ولی اکنون شوهر ندارد.
«ذات بعل» منصوب است تا خبر از کانت شده باشد. یعنی زن در گذشته شوهری داشته است ولی در حال شوهر ندارد. طبق گفته «صحاح» وقتی کان خبر داشته باشد مثل «ذات بعل» که منصوب است که خبر واقع شود به زمان گذشته دلالت می کند.
به عبارت زیر در بیان معنای کان توجه کنید:
نقل قول:كان في قوله وَ إِنْ كٰانَ ذُو عُسْرَةٍ فَنَظِرَةٌ إِلىٰ مَيْسَرَةٍ [ 280/2] تامة. اَلْكَوْنُ : الوجود. (فخرالدین بن محمد طریحی، کتاب مجمع البحرين جلد ششم صفحه 303)
گفته‌اند كان در آيه تامه و بمعنى «وقع» است يعنى اگر قرضدار در تنگى باشد مهلت است تا وسعت يافتن او. كان بمعنى بود، هست، واقع شده و غير آن ميايد.
راغب ميگويد: كان عبارت است از زمان گذشته.
در صحاح گفته: كان را اگر عبارت از زمان گذشته دانستى احتياج بخبر خواهد داشت زيرا فقط بزمان دلالت كرده و اگر آنرا عبارت از حدوث شىء و وقوع آن دانستى از خبر بى‌نياز است زيرا بزمان و معنى هر دو دلالت كرده است.
(علی اکبر قرشی، کتاب قاموس قرآن جلد ششم صفحات 169 و 170)
منبع اینجا را کلیک کنید.
+++++++++++++++++++++++++++
(16-اسفند-1400, 22:38)سید محمد احمدی نوشته: 4) زن تا زمانی که خودش رو در سرحد مرگ ندیده، تن به عمل مذکور نداده.
(16-اسفند-1400, 22:40)میرزا مرتضی نوشته: ۳- عجیب اینکه نویسنده اجتهاد در مقابل نص می کند ، می گوید میاه العرب بوده پس آب در اختیارش بوده و اختیارا تن به نکاح داده و حال اینکه در روایت اینگونه آمده است :«...فَاسْتَسْقَيْتُهُ فَأَبَى أَنْ يَسْقِيَنِي حَتَّى أُمَكِّنَهُ مِنْ نَفْسِي فَأَبَيْتُ فَلَمَّا كَادَتْ نَفْسِي تَخْرُجُ أَمْكَنْتُهُ مِنْ نَفْسِي فَقَالَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ اَللَّهُ أَكْبَرُ فَمَنِ اُضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجٰانِفٍ لِإِثْمٍ فَلاَ إِثْمَ عَلَيْهِ . »
از روایت در نقل کافی و برخی نقل های دیگر برداشت می شود که هنگام تن دادن به عمل مذکور ترس از مرگ به سبب تشنگی وجود نداشته است.
در متن روایت کتاب کافی این گونه آمده است که
نقل قول:« فَلَمَّا أَجْهَدَنِي الْعَطَشُ وَ خِفْتُ عَلَى نَفْسِي سَقَانِي فَأَمْكَنْتُهُ مِنْ نَفْسِي فَقَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع تَزْوِيجٌ وَ رَبِ الْكَعْبَةِ »
کتاب کافی.
فَسَقَانِي وَ وَقَعَ عَلَيَّ
ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ج4، صفحات: 35 و 36
فَسَقَانِي وَ وَقَعَ عَلَيَّ
طوسى، محمد بن الحسن، تهذيب الأحكام (تحقيق خرسان)، ج10، صفحات: 49 و 50
فسقاني و وقع علي، فقال له علي ع:
هذه التي قال الله: «فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ» و هذه غير باغية و لا عادية فخل سبيلها، فقال عمر: لو لا علي لهلك عمر.
عياشى، محمد بن مسعود، تفسير العيّاشي، ج1، صفحات: 74 و 75
یعنی در متن روایت آمده است که عمل مذکور پس از سیراب شدن زن صورت گرفته بوده است. پس از اینکه زن دیگر تشنه نبوده است و دیگر نیازی به آب نداشته است. تن به عمل مذکور داده است بنابراین از روی اختیار تن به نکاح داده است.
بنابراین از نقل کتاب کافی و برخی نقل های دیگر برداشت می شود که هنگام تن دادن به عمل مذکور، دلیلی برای ترس مرگ به دلیل تشنگی وجود نداشته و عمل مذکور پس از سیراب شدن بوده است.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
همانطور که آیت الله العظمی شبیری زنجانی فرموده اند. صاحب وسائل با نقل این روایت در بخش کتاب متعه در وسائل الشیعه، نشان داده است که به نظر صاحب وسائل این روایت مربوط به نکاح صحیح ازدواج موقت است. بنابراین صاحب وسائل نیز این روایت کافی را از باب اضطرار و مكره بودن نمی داند.
(6-اسفند-1400, 22:36)میرزا مرتضی نوشته: نظر آیت الله شبیری راجع به این روایت:
«تَزْوِيجٌ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ». و طبق اين نقل فيض و صاحب وسائل حكم كرده‌اند كه در قضيه مذكور نكاح متعه بوده است، چون رضايت و لفظ دال بر نكاح و مهر كه آب دادن است وجود دارد و مدت هم كه معلوم است كه كوتاه و آنى است....
کتاب النکاح - 6، صفحه 1566
+++++++++++++++++++++++++
در نقل کافی از این روایت، راوی امام صادق علیه السلام است که این ماجرای واقع شده در دوران أمیرالمؤمنین (ع) را نقل کرده اند.
ولی این ماجرا در نقل های تهذیب الاحکام و من لایحضره الفقیه راوی اش امام صادق (ع) نیست و همچنین در نقل تهذیب و صدوق، این عبارت «تزویج و رب الکعبه» را ندارند.
اگر بخواهیم طبق فرمایش آیت الله شبیری زنجانی بگوییم مقصود أمیرالمؤمنین علیه السلام از گفتن عبارت «تزویج و رب الکعبه» تقیه کردن بوده است:
(6-اسفند-1400, 22:36)میرزا مرتضی نوشته: نظر آیت الله شبیری راجع به این روایت:
.... صاحب جواهر مى‌فرمايد: اگر هم حضرت «تزويج و رب الكعبه» فرموده باشد، مقصودش اين است كه همان حليتى كه در تزويج هست، در اينجا هم هست. پس بالاخره اين دو روايت .... با توجه به يكديگر، بايد بدين گونه معنا بشوند....
کتاب النکاح - 6، صفحه 1566
این درست برخلاف مبنای خود آیت الله شبیری زنجانی است که می فرمایند هنگامی که امام معصومی از امام معصوم دیگر روایتی نقل می کند نباید روایت نقل شده امام معصوم از معصوم دیگر را یک روایت تقیه ای دانست. زیرا امام معصوم به امام معصوم دیگر با نقل یک روایت تقیه ای ، نسبت دروغ تقیه ای نمی دهد پس با همین مبنا، عبارت «تزویج و رب الکعبه» را که امام صادق(ع) از أمیرالمؤمنین(ع) را نباید تقیه محسوب کرد. و نباید این گونه بخواهیم وجه جمع بین روایات کافی و تهذیب و صدوق پیدا کنیم.
نقل قول:«اگر خود حضرت [امام صادق عليه السلام این مطلب را] بفرمايند... مى‌توان آن را حمل بر تقيه كرد، اما [امام صادق(ع) وقتی این مطلب را نقل قول از امیرالمؤمنین(ع) می کنند این تصور که به سبب تقیه ناچار شده اند که] نسبت كذب و آن هم به امير المؤمنين عليه السلام [بدهند] بسيار مستبعد است»
با توجه به کلام فوق از آیت الله شبیری زنجانی در مورد روایت دیگری در کتاب نکاح،
نظر آیت الله شبیری زنجانی این است که روایاتی که در آن امام معصوم(ع) از امام معصوم دیگری نقل قول کرده است چون در نقل قول کردن معصومی از معصوم دیگر، شبهه «تقیه» نیست و فتوای خود معصوم(ع) بدون تقیه است، این دسته روایات قوی تری هستند زیرا امام معصوم(ع) به دلیل «تقیه»، نسبت دروغ به امام معصوم(ع) دیگر نمی دهد؛
عبارت آیت الله شبیری زنجانی چنین است:
«چنين تقيه‌اى هم بى معناست كه امام صادق عليه السلام يك چيزهايى را به امير المؤمنين عليه السلام بر خلاف واقع نسبت بدهد و بگويد امير المؤمنين عليه السلام چنين فرمودند، حالا اگر خود حضرت [امام صادق عليه السلام] بفرمايند كه ... مى‌توان آن را حمل بر تقيه كرد، اما نسبت كذب و آن هم به امير المؤمنين عليه السلام بسيار مستبعد است و اين فتواى خودش [امام صادق عليه السلام] است
كتاب نكاح (زنجانى)، ج25، ص: 7795»
بنابراین وجه جمع صحیح بین این روایات، طبق مبنای خود آیت الله شبیری زنجانی همان فرمایش کلینی در کافی است که می فرمایند در زمان امام صادق علیه السلام شرایط سیاسی تا حدی باز شده بوده است لذا امام صادق علیه السلام توانسته اند به دلیل شرایط باز سیاسی دوران خودشان، بدون تقیه واقعیت این ماجرا را که نکاح صحیح متعه بوده است نقل کنند. و نقل صدوق و طوسی (ره) نیز ناظر به همین ماجرای ازدواج موقت بوده است ولی به دلیل شرایط خوف و لزوم تقیه در دوران أمیرالمومنین(ع) به ناچار در نقل صدوق و طوسی(ره) ، راویان روایت آنها نتوانسته اند عبارت «تزویج و رب الکعبه» را نقل کنند.
قطع قلم به قیمت نان می کنی رفیق
این خط و این نشان که زیان می کنی رفیق
گیرم درین میانه به جایی رسیده ی
گیرم که زود دکه دکان می کنی رفیق
کفاره اش ز گندم عالم فزون تر است
از عمر آنچه خدمت خان می کنی رفیق
خود بستمش به سنگ لحد مرده توش نیست
قبری که گریه بر سر آن می کنی رفیق
گفتی گمان کنم که درست است راه من
داری گمان چو گمشدگان می کنی رفیق
این خط و این نشان که زیان می کنی رفیق
گیرم درین میانه به جایی رسیده ی
گیرم که زود دکه دکان می کنی رفیق
کفاره اش ز گندم عالم فزون تر است
از عمر آنچه خدمت خان می کنی رفیق
خود بستمش به سنگ لحد مرده توش نیست
قبری که گریه بر سر آن می کنی رفیق
گفتی گمان کنم که درست است راه من
داری گمان چو گمشدگان می کنی رفیق
