15-اسفند-1400, 13:23
حمل بر تقیه جهتی در مواردی است که امام در مقام تقیه بوده و جهت صدور کلامشان تقیه ای است لذا تصرف در دلیل تصرف در جهت صدور کلام تلقی می شود ولی تقیه دلالی در مواردی است که خود امام تقیه نمی کند بلکه وظیفه مکلفین در ظرف تقیه را بیان می کند لذا تصرف در جهت صدور کلام نیست بلکه تصرف در دلالت است.
استاد شبیری در درس فقه مورخ 4اسفند1400 فرمودند در جایی که امام علیه السلام ابتدا به بکلام نموده باشد نشانه اینست که جهت صدور کلامشان تقیه ای نباشد چون اگر نمی توانستند حکم واقعی را بیان کنند دلیلی نداشت ابتدا به کلام نمایند و حکم غیر ولقعی را بیان کنند اما در تقیه دلالی ممکن است حتی ابتدا به کلام نموده و به صدد بیان حکم ظرف تقیه باشند.
استاد شبیری در درس فقه مورخ 4اسفند1400 فرمودند در جایی که امام علیه السلام ابتدا به بکلام نموده باشد نشانه اینست که جهت صدور کلامشان تقیه ای نباشد چون اگر نمی توانستند حکم واقعی را بیان کنند دلیلی نداشت ابتدا به کلام نمایند و حکم غیر ولقعی را بیان کنند اما در تقیه دلالی ممکن است حتی ابتدا به کلام نموده و به صدد بیان حکم ظرف تقیه باشند.
