20-دي-1401, 09:11
(15-آذر-1401, 15:52)علاوی نوشته: اصلیت خاندان زراره گویا از اسرای روم شرقی (ترکیه فعلی) بوده است لذا زراره که یکی از مهمترین اصحاب ائمه(ع) و راوی بسیار مهمی بوده است، از نظر ظاهری پوست سفیدی داشته است و به دلیل زیبایی ظاهری هنگام رفتن به نمازجمعه، توجه جمعیت به زیبایی او جلب می شده است و زراره به همین دلیل از ادامه مسیر خودداری کرده و بازمی گشته است. شاید این مؤیدی بر لزوم پوشیدن برقع باشد.
البته شاید هم دلیل بازگشت زراره از مسیر حضور در نمازجمعه اعلام غیرمستقیم مخالفتش با شرکت اجباری تمام مردم در نمازجمعه با امام جمعه منصوب از دولت بنی عباس بوده و دلیل سیاسی داشته است.
نقل قول:روي أن زرارة كان وسيما جسيما أبيض و كان يخرج إلى الجمعة و على رأسه برنس أسود و بين عينيه سجادة و في يده عصا فيقوم له الناس سماطين ينظرون إليه لحسن هيئته فربما رجع عن طريقه
منبع:
أبوغالب زرارى، احمد بن محمد، رسالة أبي غالب الزراري إلى ابن ابنه في ذكر آل أعين، 1جلد، مركز البحوث و التحقيقات الإسلامية - قم، چاپ: اول، 1369 ش. ص136
در مورد پدر زرارة بن أعین بن سنس، در یکی از کتب رجالی چنین آمده است که شاهدی است که بر اینکه اصالتاً او ترک زبان (آذری زبان) بوده است زیرا اصالتاً از کشور ترکیه (روم شرقی سابق) بوده است.
نقل قول:أعين- وزان: أحمر- بن سنسن:
قال أبو غالب: كان أعين غلاما روميّا، اشتراه رجل من بني شيبان، فربّاه و تبنّاه، فاحسن تأديبه، فحفظ القرآن، و عرف الأدب، و خرج أديبا بارعا، فقال له مولاه: أستلحقك؟ فقال: لا، ولائي منك أحبّ إليّ من النسب.
و ذكر ابن النديم و الشيخ الطوسيّ قريبا من ذلك. ... .
نام کتاب : رسالة أبى غالب الزرارى إلى ابن ابنه فى ذكر آل أعين نویسنده : الغضائري، أبو عبد الله جلد : 1 صفحه : 201
https://lib.eshia.ir/86765/1/201
قطع قلم به قیمت نان می کنی رفیق
این خط و این نشان که زیان می کنی رفیق
گیرم درین میانه به جایی رسیده ی
گیرم که زود دکه دکان می کنی رفیق
کفاره اش ز گندم عالم فزون تر است
از عمر آنچه خدمت خان می کنی رفیق
خود بستمش به سنگ لحد مرده توش نیست
قبری که گریه بر سر آن می کنی رفیق
گفتی گمان کنم که درست است راه من
داری گمان چو گمشدگان می کنی رفیق
این خط و این نشان که زیان می کنی رفیق
گیرم درین میانه به جایی رسیده ی
گیرم که زود دکه دکان می کنی رفیق
کفاره اش ز گندم عالم فزون تر است
از عمر آنچه خدمت خان می کنی رفیق
خود بستمش به سنگ لحد مرده توش نیست
قبری که گریه بر سر آن می کنی رفیق
گفتی گمان کنم که درست است راه من
داری گمان چو گمشدگان می کنی رفیق
