24-شهريور-1402, 09:38
یکی دیگر از عوامل مانعه از تحقق ظهور در روایات نقل به معناست. این یک واقعیتی است که شخص ناقل هر چه حافظه قوی داشته باشد و تمام مرادات را بیان کند ولی باز هم در نقل به معنا یک خصوصیاتی از دست میرود.
مثلاً گاهی متکلم با "فان" تفریع میکند ولی در نقل به معنا آن تفریع احساس نمی شود و بدون تفریع بیان می کند.
یا لحن متکلم منتقل نمی شود، شاید متکلم با لحن شدید گفته که تاکید را می رساند ولی این در نقل به معنا از دست می رود.
گاهی یک تقدم و تاخر در معنا مؤثر است و درست نقل نمی شود.
خصوصا اگر ناقل اهل لسان نباشد، بعصی از روات ما اهل لسان نبودند و لذا روایاتش مضطرب است مثل عمار که کثیری از روایاتش مضطرب است.
در نقل به معنا هم انصاف این است که جواب دادند از میرزای قمی، و گفتند مقتضای امانت این است که درست معنا کند و الا خیانت کرده است. ما هم این را قبول داریم مقتضای امانت این است که درست معنا کند اگر اهل لسان نیست چند تا جمله بیاورد که تا اخرش ان معنا را ، معنای اولیه را برساند.
این درست است. ولی انصاف این است که در نقل به معنا هم یک خصوصیاتی فی الجمله زوال پیدا میکند. از دست میرود. فرق است بین ان که مستقیم یک درسی را از استاد شنیده است یا ان درس را از شاگرد ممتاز ، حافظ استاد شنیده باشد. مرحوم اقای خویی فرمود من یک حرفی به گوش این اقا بگویم این به ان و هکذا ان اخری حرفش با من اصلا مباینت پیدا میکند. گاهی این جور میشود کم میشود زیاد میشود. در نقل به معنا هم، فی الجمله مثل ان نیست ولی فی الجمله خلل ایجاد میکند .
مثلاً گاهی متکلم با "فان" تفریع میکند ولی در نقل به معنا آن تفریع احساس نمی شود و بدون تفریع بیان می کند.
یا لحن متکلم منتقل نمی شود، شاید متکلم با لحن شدید گفته که تاکید را می رساند ولی این در نقل به معنا از دست می رود.
گاهی یک تقدم و تاخر در معنا مؤثر است و درست نقل نمی شود.
خصوصا اگر ناقل اهل لسان نباشد، بعصی از روات ما اهل لسان نبودند و لذا روایاتش مضطرب است مثل عمار که کثیری از روایاتش مضطرب است.
در نقل به معنا هم انصاف این است که جواب دادند از میرزای قمی، و گفتند مقتضای امانت این است که درست معنا کند و الا خیانت کرده است. ما هم این را قبول داریم مقتضای امانت این است که درست معنا کند اگر اهل لسان نیست چند تا جمله بیاورد که تا اخرش ان معنا را ، معنای اولیه را برساند.
این درست است. ولی انصاف این است که در نقل به معنا هم یک خصوصیاتی فی الجمله زوال پیدا میکند. از دست میرود. فرق است بین ان که مستقیم یک درسی را از استاد شنیده است یا ان درس را از شاگرد ممتاز ، حافظ استاد شنیده باشد. مرحوم اقای خویی فرمود من یک حرفی به گوش این اقا بگویم این به ان و هکذا ان اخری حرفش با من اصلا مباینت پیدا میکند. گاهی این جور میشود کم میشود زیاد میشود. در نقل به معنا هم، فی الجمله مثل ان نیست ولی فی الجمله خلل ایجاد میکند .
