21-آذر-1399, 22:36
(آخرین تغییر در ارسال: 21-آذر-1399, 22:37 توسط مسعود عطار منش.)
استاد شبیری فرمودند:
یکی از اشکالاتی که به صحیحه زراره گرقتند که نمیتوان از آن یک قاعده استصحاب عام در جمیع ابواب استفاده کرد این است که در این صحیحه تعبیر شده : فانه علی یقین من وضوئه و لا ینقض الیقین بالشک. ممکن است ال ناظر به همین یقین خاص یعنی یقین به وضو باشد و در غیر باب وضو قابل استفاده نباشد.
مرحوم آخوند جوابی داده اند که اولا که اصل بر جنس بودن ال است و ثانیا عهد هم باشد مشکل ساز نیست چون من وضوئه متعلق به یقین نیست تا یقین مقید به وضو شود بلکه متعلق به علی یقین یعنی جارومجرور است.
ولی این راه حل مشکلی را حل نمیکند چون اگر کن وضوئه متعلق به علی یقین باشد معنایس میشود این شخص از ناحیه وضویش واجد یقین است که این هن نوعی تقیید در یقین است چون منشأ آن خاص است لذا اگر عهد باشد مشکل ساز میشود.
استاد بعنوان منبه فرمودند اگر بجای ال عهد به معنای آن تصریح کنیم بروشنی معلوم میشود که قاعده عام استفاده نمیشود چون معنایش این میشود فانه من جهه وضوئه واجد للیقین و لا ینقض ذاک الیقین بذاک الشک.
لذا برای استفاده قاعده عام باید احتمال عهد بودن را نفی کنیم.
یکی از اشکالاتی که به صحیحه زراره گرقتند که نمیتوان از آن یک قاعده استصحاب عام در جمیع ابواب استفاده کرد این است که در این صحیحه تعبیر شده : فانه علی یقین من وضوئه و لا ینقض الیقین بالشک. ممکن است ال ناظر به همین یقین خاص یعنی یقین به وضو باشد و در غیر باب وضو قابل استفاده نباشد.
مرحوم آخوند جوابی داده اند که اولا که اصل بر جنس بودن ال است و ثانیا عهد هم باشد مشکل ساز نیست چون من وضوئه متعلق به یقین نیست تا یقین مقید به وضو شود بلکه متعلق به علی یقین یعنی جارومجرور است.
ولی این راه حل مشکلی را حل نمیکند چون اگر کن وضوئه متعلق به علی یقین باشد معنایس میشود این شخص از ناحیه وضویش واجد یقین است که این هن نوعی تقیید در یقین است چون منشأ آن خاص است لذا اگر عهد باشد مشکل ساز میشود.
استاد بعنوان منبه فرمودند اگر بجای ال عهد به معنای آن تصریح کنیم بروشنی معلوم میشود که قاعده عام استفاده نمیشود چون معنایش این میشود فانه من جهه وضوئه واجد للیقین و لا ینقض ذاک الیقین بذاک الشک.
لذا برای استفاده قاعده عام باید احتمال عهد بودن را نفی کنیم.
