28-آذر-1399, 20:43
در صحیحه ثانیه زراره دو فقره وجود دارد که برای حجیت استصحاب بدان تمسک شده اَست. مضمون فقره اول اینست که زراره سوال میکند ان ظننت انه اصابنی فنظرت فلم ار شیئا فصلیت فرایت فیه. یعنی بعد از نماز دیدم نجاست بر لباس است که حضرت با تمسک به لا تنقض می فرماید اعاده لازم نیست.
اشکالی که مطرح است اینست که اگر استصحاب را به لحاظ حال بعد الصلاه جاری کنیم صحیح نیست چون بعد از صلات یقین داریم نمازمان با نجاست بوده و اگر بلحاظ قبل الصلاه در نظر بکیریم نتیجه اش صرفا جواز دخول در نماز بوده نه عدم لزوم اعاده در فرض انکشاف خلاف.
پیش فرض این اشکال اینست که مفعول (رایت فیه) همان نجاستی باشد که سابقا محتمل بوده و الا اگر مفعول( رایت) را همانطور که حاج آقا استظهار میکنند کلی نجاست بدانیم دیگر معلوم نیست همان نجاست باشد چون انچه مهم است کلی نجاست است نه فرد خاصی از نجاست لذا تعبیر میکند لم ار شیئا که شیئا اشاره به همان کلی نجاست است و بعد هم این کلی را دیده است و دیدن کلی اعم از اینست که همان با همان فرد محتمل یکی باشد یا نباشد لذا این اشکال موضوعا منتفی میشود.
اشکالی که مطرح است اینست که اگر استصحاب را به لحاظ حال بعد الصلاه جاری کنیم صحیح نیست چون بعد از صلات یقین داریم نمازمان با نجاست بوده و اگر بلحاظ قبل الصلاه در نظر بکیریم نتیجه اش صرفا جواز دخول در نماز بوده نه عدم لزوم اعاده در فرض انکشاف خلاف.
پیش فرض این اشکال اینست که مفعول (رایت فیه) همان نجاستی باشد که سابقا محتمل بوده و الا اگر مفعول( رایت) را همانطور که حاج آقا استظهار میکنند کلی نجاست بدانیم دیگر معلوم نیست همان نجاست باشد چون انچه مهم است کلی نجاست است نه فرد خاصی از نجاست لذا تعبیر میکند لم ار شیئا که شیئا اشاره به همان کلی نجاست است و بعد هم این کلی را دیده است و دیدن کلی اعم از اینست که همان با همان فرد محتمل یکی باشد یا نباشد لذا این اشکال موضوعا منتفی میشود.
