باسمه تعالی
ظاهرا این بیان، برای اثبات این که مراد از یقین، یقین به دخول ماه جدید است کافی نباشد؛ بلکه دقت در عبارت حدیث، روشن میکند که مراد همان یقین سابق است؛ كَتَبْتُ إِلَيْهِ وَ أَنَا بِالْمَدِينَةِ عَنِ الْيَوْمِ الَّذِي يُشَكُّ فِيهِ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ هَلْ يُصَامُ أَمْ لَا فَكَتَبَ ع الْيَقِينُ لَا يَدْخُلُ فِيهِ الشَّكُّ صُمْ لِلرُّؤْيَةِ وَ أَفْطِرْ لِلرُّؤْيَةِ.
دقت شود که در این جا فردی قبلا یقینی داشته که به روزها تعلق گرفته بود که این روز ها از رمضان است ، اما در یکی از آن روزها یقین شخص متزلزل میشود، و شک در یقین او داخل می شود، [بنده الیوم الذی یشک فیه را مجاز گرفتم زیرا دخول شک در خود الیوم معنا ندارد] امام در پاسخ میفرمایند: این شک شما معتبر نیست، زیرا شکی که گفتی داخل در یقین نمیشود[به تعبیر دقیقتر چنین شکی را دخیل در یقین ندان و یقینت را همان یقین فرض کن].
حال سوال اینه که آیا نمی توان یقین را یقین به دخول ماه جدید گرفت یعنی همان یقینی که از صم للرویه و افطر متوجه می شویم؟
جواب این است که اصلا مورد سوال جایی است که یقین به ماه جدید ندارد، نه از راه رویت و نه از راه دیگر و الا اگر رؤیت یا یقین دیگری بود، که شخص از شک سوال نمیکرد؛ چون یقین داشت به دخول ماه جدید!
eitaa.com/hadith
