15-اسفند-1396, 07:56
(16-بهمن-1396, 23:14)حسین بن علی نوشته: به نظر ما شاید مقصود آقای خوئی این باشد که مفهوم وصف و لو مفهوم فی الجملة، در جایی است که نکته عرفیه‌ای برای ذکرش غیر از احترازیت نباشد و الا اگر نکته عرفیه‌ای دارد ذکرش غیر از احترازیت دیگه ظهور در احترازیت پیدا نمی‌کند. شرط ظهور وصف در مفهوم این است که ذکرش نکته عرفیه‌ای غیر از احترازیت نداشته باشد. حالا اگر یک قیدی است که متناسب با حکمت حکم است مثل فی حجورکم، فی حجورکم متناسب است با حکمت حکم، می‌‌خواهد بگوید: در دامن خودش بزرگش کردی حالا می‌‌خواهی بگیریش؟
بنده هم با نظر شما کاملا موافقم در تکمیل فرمایش شما نمونه دیگری را اضافه می کنم :
گاهی قید یا وصفی که در کلام می اید برای بیان فرد خفی است که در این گونه موارد نیز نکتۀ عرفیه ای برای ذکر آن هست که مانع مفهوم دار بودن میشود و آن نکتۀ عرفیه ، دفع توهم عدم شمول حکم نسبت به این فرد خفی است .
مثلا اگر بگوید اکرم العالم الفاسق به دلیل این که فاسق فرد خفی است نمی توان گفت پس عالم عادل فی الجمله وجوب اکرام ندارد . البته لازم به ذکر است اثبات حکم در غیر آن وصف یا قید (یعنی عالم عادل در مثال مذکور) امر دیگری است که بنده در صدد اثبات آن نیستم بلکه فقط می خواهم بگویم نمی توان حکم را از ماعدای وصف و قید مزبور نفی کرد .
