22-اسفند-1399, 22:12
یکی از سوالاتی که در مورد ادله استصحاب وجود دارد اینست که ظاهر ادله استصحاب اینست که متعلق یقین و شک وحدت دارد و حال آنکه با نظر دقیق متعلق یقین حصه حدوثیه و متعلق شک حصه بقاییه است.
در پاسخ به این سیوال امثال مرحوم شیخ و مرحوم آخوند پاسخ می دهند به اینکه وحدت این دو با تجرید از زمان است.
استاد در توضیح این بیان به نقل از والد معظمشان فرمودند تجرید از زمان را نباید به معنای عدم لحاظ زمان بالکلیه معنا کرد(ظاهرا چون در اینصورت دیگر نقض صادق نیست) بلکه مراد از تجرید از زمان عدم لحاظ استقلالی زمان است و الا اصل این که یقین ما به حدوث و شک ما در بقاست را باید لحاظ کرد ولی به نحو ضمنی و اندکاکی یا یه تعبیر برخی بزرگان به نحو معنای حرفی نه اسمی و آن وحدتی که از ادله استصحاب استفاده می شود وحدت ملحوظ استقلالی است و این که ملحوظ اندکاکی هم باید وحدت داشته باشد دیگر از دلیل استفاده نمی شود.
در پاسخ به این سیوال امثال مرحوم شیخ و مرحوم آخوند پاسخ می دهند به اینکه وحدت این دو با تجرید از زمان است.
استاد در توضیح این بیان به نقل از والد معظمشان فرمودند تجرید از زمان را نباید به معنای عدم لحاظ زمان بالکلیه معنا کرد(ظاهرا چون در اینصورت دیگر نقض صادق نیست) بلکه مراد از تجرید از زمان عدم لحاظ استقلالی زمان است و الا اصل این که یقین ما به حدوث و شک ما در بقاست را باید لحاظ کرد ولی به نحو ضمنی و اندکاکی یا یه تعبیر برخی بزرگان به نحو معنای حرفی نه اسمی و آن وحدتی که از ادله استصحاب استفاده می شود وحدت ملحوظ استقلالی است و این که ملحوظ اندکاکی هم باید وحدت داشته باشد دیگر از دلیل استفاده نمی شود.
