19-اسفند-1401, 20:11
(آخرین تغییر در ارسال: 19-اسفند-1401, 20:29 توسط مسعود عطار منش.)
درس خارج اصول جلسه90 مورخ1401/12/15
در بحث استصحاب دو شرط مستقل وجود دارد که در کلمات بزرگان با یکدیگر خلط شده است:
1. شرط اول آن است که بقای خارجی موضوع احراز شود. بطور مثال در قضیه زید عادل اگر در زمان شک اصل وجود زید مشکوک باشد عرفا گفته نمیشود در بقای عدالت شک دارم چون اساسا وجود زید مشکوک است. باید دانست این شرط تنها در قضایای به مفاد کان ناقصه معتبر است چون در قضایای به مفاد کان تامه همچون زید موجود وجود موضوع قرار است با استصحاب اثبات شود و لازم نیست پیش از استصحاب بقای خارجی موضوع احراز شود.
2. شرط دوم آن است که به تعبیر مرحوم آخوند قضیه متیقنه با قضیه مشکوکه در موضوع و محمول یکی باشند. چون اگر موضوع یا محمول قضیه متیقنه و مشکوکه یکی نباشند نقض یقین به شک صادق نیست. باید دانست شرط مذکور یک شرط عام است و تمام اقسام قضایا را در بر می گیرد.
در بحث استصحاب دو شرط مستقل وجود دارد که در کلمات بزرگان با یکدیگر خلط شده است:
1. شرط اول آن است که بقای خارجی موضوع احراز شود. بطور مثال در قضیه زید عادل اگر در زمان شک اصل وجود زید مشکوک باشد عرفا گفته نمیشود در بقای عدالت شک دارم چون اساسا وجود زید مشکوک است. باید دانست این شرط تنها در قضایای به مفاد کان ناقصه معتبر است چون در قضایای به مفاد کان تامه همچون زید موجود وجود موضوع قرار است با استصحاب اثبات شود و لازم نیست پیش از استصحاب بقای خارجی موضوع احراز شود.
2. شرط دوم آن است که به تعبیر مرحوم آخوند قضیه متیقنه با قضیه مشکوکه در موضوع و محمول یکی باشند. چون اگر موضوع یا محمول قضیه متیقنه و مشکوکه یکی نباشند نقض یقین به شک صادق نیست. باید دانست شرط مذکور یک شرط عام است و تمام اقسام قضایا را در بر می گیرد.
