15-ارديبهشت-1402, 23:12
مرحوم حاج شیخ عبدالکریم تفسیر متفاوتی از یقین موضوعی طریقی و وصفی ارائه می‌دهند. ایشان بر خلاف مرحوم نایینی می فرماید وقتی یقین در موضوع دلیل اخذ می شود اگر بما انه طریق تام اخذ شود می شود یقین موضوعی وصفی ولی اگر بما انه احد المصادیق لمطلق الطریق اخذ شود می شود یقین موضوعی طریقی.
ایشان همین تقسیم را در مورد شک نیز مطرح می کند. شک طریقی یه معنای نبود مطلق طریق و شک وصفی به معنای نبود طریق تام است.
ایشان با عنایت به این نکته فرموده است شکی که در ادله اصول عملیه اخد شده شک طریقی است ولی شکی که در ادله حجیت امارات اخذ شده شک وصفی است لذا اگر در موردی هم اماره وجود داشت هم اصل، اماره وارد بر اصل است چون اماره طریق است و موضوع اصل عملی شک طریقی به معنای نبود مطلق طریق است که با آمدن اماره چنین شکی منتفی می شود.
درس خارج اصول جلسه99 مورخ 12 اردیبهشت1402
ایشان همین تقسیم را در مورد شک نیز مطرح می کند. شک طریقی یه معنای نبود مطلق طریق و شک وصفی به معنای نبود طریق تام است.
ایشان با عنایت به این نکته فرموده است شکی که در ادله اصول عملیه اخد شده شک طریقی است ولی شکی که در ادله حجیت امارات اخذ شده شک وصفی است لذا اگر در موردی هم اماره وجود داشت هم اصل، اماره وارد بر اصل است چون اماره طریق است و موضوع اصل عملی شک طریقی به معنای نبود مطلق طریق است که با آمدن اماره چنین شکی منتفی می شود.
درس خارج اصول جلسه99 مورخ 12 اردیبهشت1402
