دلالت امر به مقدمات شرعیه بر وجوب شرعی داشتن مقدمه

[خیشه]

یکی از دلیل های مرحوم آخوند در بحث وجوب مقدمه این است که در شریعت یک سری اوامر داریم که به مقدمات تعلق گرفته است و با ضمیمه ای این مطلب که ظاهر امر در مولویت است، نتیجه گرفته میشود که مقدمات واجبات، وجوب شرعی دارند.

بعضی مانند مرحوم خویی و مرحوم اصفهانی اشکالی مطرح کرده اند که چنین اوامری ظهور در مولویت ندارند بلکه ظهور در ارشادیت دارند لذا نمی­توان از تعلق چنین اوامری کشف وجوب شرعی مقدمه کرد. نکته ارشادی بودن این گونه اوامر این است که اگر امر به خصوصیتی از خصوصیات مرکب تعلق بگیرد ظهور در ارشادیت دارد مثل لا تصل فی وبر ما لا یوکل لحمه. یا لا تبع ما لیس عندک. نسبت به محل کلام نیز گفته میشود امر متعلق به مقدمات، امر به خصوصیات است و دلالت بر وجوب مولوی ندارد تا وجوب شرعی مقدمه کشف میشود.

استاد فرمودند: دلیلی نداریم که وقتی امر به خصوصیتی تعلق بگیرد ظهور در ارشادیت دارد. به نظر استاد اگر بیان شرط و مقدمات را با قالب امر بیان کند ظهور در مولویت دارد. مثلا اگر پدری بگوید این درس را قبل از غذا بخوان فرق میکند با این بیان که بگوید اگر قبل از غذا این درس را بخوانی تاثیر دارد. از صیاغت اول ما اعمال مولویت میفهمیم.

جلسه 98 تاریخ 14 اسفند 98