19-خرداد-1402, 19:07
(آخرین تغییر در ارسال: 19-خرداد-1402, 19:08 توسط مسعود عطار منش.)
مرحوم آقای روحانی می فرمایند اصل سببی بر اصل مسببی وارد است و این دیدگاه را مبتنی بر بحثی نموده اند که سابقا در تقدیم اماره بر استصحاب مطرح کرده اند مبنی بر اینکه یقین و شک در دلیل استصحاب، به معنای بود و نبود صفت نفسانی یقین نیست بلکه یقین به معنای مطلق حجت و شک به معنای نبود مطلق حجت است. ایشان با عنایت به نکته مذکور می فرمایند اصل سببی حجت را برای مورد اصل مسببی فراهم نموده و باعث می شود موضوع اصل مسببی مرتفع شود.
در مورد فرمایش آقای روحانی این پرسش مطرح است که چه تفاوتی بین اصل سببی و مسببی وجود دارد و چه وجهی دارد اصل سببی را بر اصل مسببی مقدم بداریم؟
با توجه به نکاتی که از لابلای کلام ایشان قابل استخراج است به نظر می رسد تکیه ایشان بر این نکته است که اصل سببی منقح مورد اصل مسببی و ناظر به آن می باشد دون العکس.
جلسه 111 مورخ 1402/03/01
در مورد فرمایش آقای روحانی این پرسش مطرح است که چه تفاوتی بین اصل سببی و مسببی وجود دارد و چه وجهی دارد اصل سببی را بر اصل مسببی مقدم بداریم؟
با توجه به نکاتی که از لابلای کلام ایشان قابل استخراج است به نظر می رسد تکیه ایشان بر این نکته است که اصل سببی منقح مورد اصل مسببی و ناظر به آن می باشد دون العکس.
جلسه 111 مورخ 1402/03/01