5-خرداد-1402, 23:55
(آخرین تغییر در ارسال: 5-خرداد-1402, 23:58 توسط مسعود عطار منش.)
یکی از قواعدی که در مباحث متعدد اصولی ایفای نقش میکند قاعده "المنجز لا یتنجز ثانیا" می باشد، به طور مثال در جایی که علم اجمالی به تکلیف داریم، چنانچه از قبل نسبت به بعضی از اطراف، اماره یا اصل تنجیزی وجود داشته باشد گفته می‌شود علم اجمالی دیگر تاثیر نخواهد داشت چون شرط تاثیر علم اجمالی آن است که در تمام اطراف صلاحیت تنجیز وجود داشته باشد و حال آنکه آن طرفی که اماره یا اصل در موردش جاری شده دیگر صلاحیت تنجیز دوباره ندارد چون یکبار منجز شده است.
آیت الله والد در اشکال به این قاعده می فرمودند معنای تنجیز و تعذیر چیست؟ معنای تنجیز آن است که شارع برای عقاب کردن مکلف مصحح و توجیه گر و بهانه داشته باشد، حال چه مانعی دارد شارع مقدس از دو جهت حق عقاب داشته باشد، یعنی دو بهانه برای عقاب و دو مصحح برای آن داشته باشد.
درس خارج اصول جلسه 109 مورخ 1402/02/27
آیت الله والد در اشکال به این قاعده می فرمودند معنای تنجیز و تعذیر چیست؟ معنای تنجیز آن است که شارع برای عقاب کردن مکلف مصحح و توجیه گر و بهانه داشته باشد، حال چه مانعی دارد شارع مقدس از دو جهت حق عقاب داشته باشد، یعنی دو بهانه برای عقاب و دو مصحح برای آن داشته باشد.
درس خارج اصول جلسه 109 مورخ 1402/02/27
